Mehmet’im lâfta! Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta…
Halimi düşünüp yanma Mehmet’im! Kavuşmak mı? ..
Belki… Daha ölmedim! Avlu… Bir uzun yol…
Tuğla döşeli, Kırmızı tuğlalar altı köşeli. Bu yol da tutuktur hapse düşeli…
Git ve gel… Yüz adım… Bin yıllık konak.[/su_quote]
Necip Fazıl Kısakürek’in şiirinde cezaevinin insanlar üzerindeki etkisini okudukça etkilenmemek mümkün değil. Seçme hakkın yok ve baba katiliyle aynı yerde kalmak zorundasın. Kavuşmak hayal. Sevdiğine özlem. Ve yapabildiğin tek şey gidip gelip zaman öldürmek.
Haluk Uygur, İbrahim Yılmaz, Ahmet Niyazi Sertkalaycı ve Orhan Şen olarak Türkiye’de ilk defa kapalı cezaevinde fotoğraf çekmeyi düşündük ama bunun için Adalet Bakanlığı’ndan izin almamız gerekiyordu. Uzun uğraşların sonunda izin alabildik ve bu alınan izinin amacına uygun olarak da devletin son yıllarda cezaevlerinde yaptığı olumlu çalışmaları vatandaşla paylaşacaktık. Bakanlık bu izini verirken amacı bu olsa da bizimde sorumluluklarımız vardı. Sorumluluklarımız hem devlete karşı hem de vatandaşa karşıydı. Gerçekten çok güzel çalışmalar yapılmıştı ve verilen bir emek vardı. Fakat diğer yandan suç işleyenin dışında dışarıda mağdur olan bir taraf vardı ve fotoğraflara baktıkları zaman devlete isyan edip ‘hem suçlu hem de devlet tarafından besleniyor’ sözlerini söyletmemek gerekiyordu. Evet, sorumluluğumuzun farkındaydık ve bu fotoğraflarla suça teşviki arttırmamalıydık.
Fotoğrafa baktığım zaman cezaevindeki görüşme odasında bir mahkûm ziyaretçisiyle konuşurken aralarında birbirlerine sarılmalarını ve dokunmalarını engelleyen cam bölme ve demir parmaklıklar var. İstese de sevdiklerine dokunup sarılamaz ve onları öpüp koklayamaz. Adam olana özgürlüğünden ve özgürce sevdiğiyle bir araya gelmesinin engellenmesinden daha büyük bir ceza olabilir mi? Sesini karşısında durmasına rağmen telefondan duyuyor, kulağına eğilip sevdiğini fısıldayamıyor. Bütün bu engellerle birlikte başlarında görevli gardiyan bekliyor. Bir insana bundan daha büyük bir ceza olabilir mi?
Sorumluluğumuzun farkındaydık ve bu nedenle bir taraftan yapılan güzel çalışmaları toplumla paylaşırken diğer taraftan insanları suça teşvik etmeyecek ve özgürlüklerinin kıymetini anlatacak fotoğrafları çekip paylaşmalıydık. Mesleğimiz ne olursa olsun sorumluluklarımızın farkında olup ona uygun davranmalıyız yoksa hırslarımızın kurbanı oluruz.
